Lie f desverdriet.info

Brief 251206



Beste Roel,

Ik schrijf u deze brief omdat ik gewoon mijn verhaal kwijt wil
aan een buitenstaander en hun gedacht hierop wil.

Ik ben een 17-jarige meid die al enorm veel heeft meegemaakt op
het vlak van de liefde, maar voor de eerste keer heb ik nu echt liefdesverdriet.
Mijn ex is een 34-jarige 'jongen' waarmee alles super ging.

Elkaar liefkozen, begrijpen, praten, enz ... Na al mijn
klootzakken (sorry van het woord) van exen leken de goeie lieve kerels nog niet uigestorven te zijn.
Mijn ex heeft wel een job die het moeilijk maakte om een relatie te hebben, 6 maand moet hij elk jaar weg naar zijn werk in het buitenland,
waar hij een belangrijke functie heeft.

Dit is misschien beetje een warboel dus geef ik even een overzicht hoe
het komt dat het uit is en wat ik nu moet doen, want ik ben radeloos
verliefd met een hart die tranen van bloed huilt.

Eind december 2005 hadden we ons eerste afspraakje, we hebben
elkaar namelijk via het internet leren kennen. Het klikte op msn, maar
nog meer in het echt, dus lettrlijk liefde op het eerste gezicht.

Alles ging prima, ook toen hij op 1 april 2006 moest vertrekken naar
het buitenland voor zijn werk.

Tijdens die 6 maand zijn we dichter naar elkaar gegroeid omdat we
constant praten tegen elkar via msn of sms en natuurlijk tijdens de vele
belletjes.

In die periode is hij in totaal een week teruggekomen omdat hij
me zo miste, tot grote blijheid van mij!

Toen hij terugkwam op 17 september 2006 ging ik door het dolle
heen, hij zei het me 1 dag van tevoren.

Sindsdien ben ik verschrikkelijk geworden, ik ben zo bang om hem
kwijt te geraken, ik werd jaloers, vroeg of hij bv dat meisje mooier vond
ls mij en ik keek (schaam schaam) naar hem of hij wel niet keek naar een
meisje als zij voorbijliep. Ik ben ongelukkig met mezelf, ook al staan de
jongens in de rij voor een relatie met me te hebben (ik snap niet wat ze in me zien).
Doordat ik ongelukkig ben met mezelf, heb ik mijn relatie kapot
gemaakt.

Het heeft net geen jaar geduurd. We houden nog van elkaar, maar
volgens hem moet ik eerst gelukkig worden met mezelf vooraleer hij weer een relatie met me wil.
Ik snap het niet: ik moet gelukkig worden met mezelf dus, hij wil geen relatie, maar hij houd van me, kust me, is intiem met me, noemt me
zoetje, schattie en alle andere koosnaampjes.

Wat moet ik doen? Het doet zo'n pijn niet weten wat te doen.

Alvast bedankt dat je deze brief wou lezen, antwoord alsjeblieft.
Vele groetjes, Verdrietige Debbie




Brief 201206

Hongerstaking


Beste Roel,

Ben zo vrij om je hierop attent te maken voor het geval je er nog niet van gehoord hebt:
http://www.buitenlandsepartner.nl/forum/index.php?article=20084

Clemens is in hongerstaking gegaan in de hal van BuZa.

Farah

Brief 171206

Mijn hart
van een vrouw die aan het loslaten is

'Hier is mijn hart', zei ik duidelijk, hoewel niet met zoveel woorden, en ontdeed het van het laatste laagje cellofaan.

Maanden van voorbereiding waren hier aan voorafgegaan. Eerst moest ik de plek waar het zich bevond lokaliseren, erachter komen of het wel bestond. En toen, voorzichtig en bevend, laagje voor laagje, de angst, het wantrouwen, het wegduwen er af pellen. Steeds een stukje verder, totdat ik er was: Mijn hart, bloot en kwetsbaar en helemaal voor jou. Ik kon er niets aan doen, ik had je gezien en kon niet meer terug.

Zoals je liep, in gedachten verzonken, trekkend aan je haar, sommetjes makend in je hoofd. Hoe ik je aan het lachen kon brengen doordat ik je onverwachts begreep. Hoe ik als publiek voor je dansjes fungeerde, hoe je genoot van mijn aandacht. Hoe we in stilte in de melancholie en weemoed konden staan. Hoe ik meer in je zag dan waar je je zelf bewust van was. Hoe ik altijd het vertrouwen in een onbegrensdheid en het overschrijden van de horizon met jou ervoer. Hoe ik in stilte ontroerd kon zijn als je uit je schulp kroop. Hoe verrast ik was op de spaarzame momenten waarop je je mening kenbaar maakte.

Hoe ik bevend naast je heb gelegen, vol ongeloof, vreugde en afgrijzen over de tederheid en dierbaarheid die me vervulden. Hoe ik tegen je praatte in mijn hoofd, hoe warm je altijd op de achtergrond aanwezig was. Hoe ik bijna uit elkaar barste van liefde en niets liever wilde dan je belachelijk gelukkig maken.

Hoe ik je los moet laten en een manier moet vinden om weer een geheel van mezelf te maken. Hoe ik een manier moet vinden om je besluit te begrijpen. Hoe ik het mezelf moet gunnen om belachelijk gelukkig met iemand anders te worden. Hoe ik er van mag genieten om me begeerd en bemind te voelen. Hoe ik de man die zijn leven met me wil delen moet toelaten. Hoe ik moet ontdekken wat voor persoon ik ben in relatie tot die andere man. Hoe ik moet genieten van de nieuwe mogelijkheden die zich daarin openen. Hoe ik een manier moet vinden om de afgesloten mogelijkheden los te laten en ze niet te zoeken in een ander dan jou. Hoe ik nu alleen in de melancholie en de weemoed moet staan. Hoe ik alleen nog in mijn hoofd van jou dansjes kan genieten. Hoe ik de intellectuele onbegrensdheid ergens anders moet zien te vinden. Hoe ik alleen in mijn bed gedichten lees in de wetenschap dat ik ze niet meer in stilte aan jou kan voorlezen. Hoe ik me afvraag wat er van je zal worden. Of je iemand anders zal vinden om kwetsbaarheid mee te ontdekken. Of er iemand anders zal komen aan wie je wel kunt geven wat je niet aan mij kunt geven. Of het een kwestie van de verkeerde persoon of van het verkeerde moment is geweest.

Petra

Brief 061206

Ongemakkelijk dilemma

Ik heb mijn vriendin leren kennen zo'n 7 jaar geleden; ik was toen 15 j.
Ongeveer een jaar later werden we een koppel en van die tijd tot nu zijn we 4 keer uit elkaar gegaan.
Een keer 3 weken een keer 2 maanden een keer 6 maanden en de laatste keer bijna een jaar.
Het was na dat jaar terug in orde gekomen en 2 maanden later gingen we samenwonen.
Dat hebben we dan 1.5 jaar volgehouden tot vorige week.
We hadden bijna dagelijks ruzie over de stomste kleinste dingen.
We zien elkaar graag maar we kunnen gewoon niet samenleven.
Langs de ene kant wil ik haar terug maar langs de andere kant denk ik van, we passen niet bij elkaar en het gaat toch niet lukken.
We hebben het al zo vaak geprobeerd. Nu woon ik nog bij haar maar ik zoek iets anders want zij blijft hier wonen.
Het ergste van al is dat we elkaar graag zien en dat maakt het er niet makkelijker op.

groetjes,
Charles




Reactie van Roel op brief 191106:

als ik je een spontane raad mag geven, dan zou ik -als ik jou was- de nieuwe minnaar kiezen. De eerste toonde zich immers besluiteloos toen jij voor hem klaar stond. De tweede staat waarschijnlijk meer ECHT voo r je open.
De eerste toont nu een jaloers reflex, maar daar heb je niets aan. Als je voor hem kiest is de kans heel groot datn hij na verloop van tijd weer naar zijn (ex)vrouw terug verlangt.
Wat je ook doet, mik niet op twee paarden want dan val je er tussen in en word je door de hoeven vertrapt.

Mogen wij je brief op de brievenpagina plaatsen, anoniem?

Graag hoor ik even van je!

hartelijke groet en liefde gewenst
van
Roel van Duijn


Brief 191106


Verdriet,
heel erg veel verdriet al twee jaar verliefd op een getrouwde man beloftes die hij niet nakwam, en hem toch niet los kunnen laten. maar wat was en ben ik nog gek op hem. en nu krijg ik een relatie met een ander niet getrouwd, en erg lief toch die hartstocht en liefde is lang niet zo al bij die andere man,
wat gebeurd er de getrouwde man weet nu dat ik een relatie heb en wil nu alles doen om mij te krijgen kan nu alles wel op het spel zetten en bij zijn vrouw weggaan, ik word echt heen en weer geslingerd tussen mijn grote liefde en mijn nieuwe relatie die dus geen eerlijke kans krijgt. maar ik hou van die ander met heel met mijn hart ondanks de pijn die hij mij heeft aangedaan. weet nu echt niet meer wat ik moet en ik denk erover om voor mijzelf rust te nemen en dan een keuze te maken, dit is voor mij echt liefdesverdriet twee mannen die stapel zijn op je en ik moet eentje erg veel verdriet doen. dit is mijn mijn verhaal en hoop hier uit te komen

Brief 031106


Ik mis hem zo

Mijn verhaal begint in begin Februari 2006.
Ik kwam in contact met een jongen tijdens het uitgaan. Ik wist wie het was, en had wel eens eerder met hem gepraat.. maar dit keer was het anders. We kwamen in een diep gesprek. Het ging echt over vanalles. Op een gegeven moment was hij zijn vriend kwijt, en vroeg hij me of ik hem naar huis wou brengen. Dus samen op de fiets naar zijn huis. Hij was nog zo beleefd om mij nog weer naar huis te brengen.
Voor mijn hijs bedankte ik hem en opeens stonden we te zoenen.
Wat voor mijn doen raar is want ik zoen nooit met jongens die ik in principe net ken.

Ik voelde wel een klik, voelde verder helemaal niets. Een dag later kreeg ik via een site een berichtje en we hebben de hele dag zitten kletsen, weer over vanalles. Een paar dagen later vroeg hij mij mee naar een feestje. Eigenlijk moest ik stage lopen maar ik had geen zin dus ben weg gebleven en met hem mee gegaan. aarna zijn we naar een cafétje geweest en het was echt super gezellig, dat kwam ook door de consumptie's die we hadden weg gedronken.
Ik bracht hem weer naar huis, en zoals de vorige keer bracht hij mij ook weer naar huis, en dit keer ging het er iets heftiger aan toe.
Het was zo koud die nacht in februari. Toen dacht ik ja dit is echt een leuke jongen.
Ik dacht dat hij die gevoelens ook wel een beetje had.
Tot dat ik later erachter kwam dat hij een vriendin had gekregen, een paar week later. Nou ja aangezien ik zo veel voor hem voelde nog vond ik het nog niet zo heel erg maar het zat me wel dwars. Maand later kwam ik hem weer tegen met het uitgaan en het begon met nonverbale communicatie. Zwaar irritant. En toen kwam hij naar me toe en begonnen een dagelijks gesprek. Ik dacht 'ik weet niets van zijn vriendin af' en dat heb ik volgehouden.

Later op de avond vroeg hij me of ik hem misschien wel naar huis wou brengen want hij was weer niet op fiets. Nou ik zei jawel hoor.. vriendschappelijk bedoelt. Dus ik weer fietsen maar we hielden even een pauze. En op gegeven moment pakt hij me en trekt me naar hem toe en begin met me te zoenen. Ik schrok maar ik zoende mee want ik wist zogenaamdniet dat hij een vriendin had. Bleek later dus dat het uit was. Maar ik dacht dus wat moet hij dan van mij..
Je hebt een vriendin maar ik bleef maar zoenen. We zijn toen ook wel ergens heen gegaan en hebben ook meerdere dingen gedaan. Terug naar huis voelde ik me zo raar. Ik voelde dat ik meer voor hem was gaan voelen. Maar ik durfde het niet toe te geven. Dit gebeurde nog een aantal keren dat hij me vroeg wat ik die avond og ging doen en dat we weer samen ergens heen zijn gegaan.. en een leuke nacht hebben gehad.. en die gevoelens hoopte maar op.

Toen ben ik een brief gaan schrijven en heb ik gemailt. Alles wat ik van die tijd samen vond en wanneer ik wat voor hem ben gaan voelen. Dit luchtte heel erg op, maar ik kreeg een mailtje terug van je bent een leuke meid maar ik voel niet hetzelfde als jou. Hij was wel lief enzo in het mailtje maar mijn hart was gebroken. AL die nachten en die knuffels, zoenen.. was het allemaal zonder gevoel? Ik geloofde het niet. Ik kom hem nog regelmatig tegen maar dat geeft hij toch weer valse hoop. Lachen en doen.. Toen ging hij weg.. voor zijn opleiding.. 20 maand lang en alleen in het weekend thuis. Het voelt zo leeg.. ik mis hem zo. En ik voel nog zoveel voor hem ik krijg hem echt niet uit me hoofd.
Zit echt in een hele diepe dip.

Brief 221006


Lieve Ellen,

Zoals je weet zweeft mijn gevoel al weken tussen ratio en hart…Omdat alle gevoelens zo heftig zijn en ik zelf natuurlijk ook al heftig ben..komt t allemaal hard binnen. De wisselingen hebben daarmee te maken en zijn ook heel normaal bij liefdesverdriet.

Dat ik mijn emoties anders uit dan jij wil overigens niet zeggen dat ik meer of minder verdriet heb dan jij. We gaan er alleen anders mee om. Niet goed of fout maar anders. Ik weet dat jij nooit het achterste van je tong zal laten zien., dat is ook je goed recht en jouw manier.

Ik hield van jou met alles wat ik in me had en dat is ook precies het probleem. Het is niet zo dat ik geen zelfvertrouwen heb, maar er kan en moet wel aan gesleuteld worden. Daarom ook was ik vanaf dag 1 eerlijk tegen je. Want al weet ik dat ik een geweldig wijf ben, ik weet ook als geen ander waar mijn tekortkomingen zitten.

Ik hoopte en geloofde alleen dat wij elkaar accepteerden zoals we zijn. Niet dat er dan niets kan veranderen, schaven kan altijd, investeren in jezelf en de ander ook, maar in de basis zijn we al gevormd.

Ik geloofde al wat je zei, en niet alleen jij ,maar ook ik liet me meeslepen…..Verliefd!!!! Binnen 2 weken al hier………alles zo snel…spullen erin….vakantie….nog een vakantie…..ik was helemaal hoteldebotel van je en wilde je gelukkig maken…je alles geven wat je nooit had kunnen doen….je aandacht liefde en knuffels geven….precies de Marjolijn die ik ben..

Maar ik werd onzeker (en dat was ik al een beetje..) omdat onze behoeften zo uit elkaar lagen…voelde me afgewezen, dacht dat t aan mij lag..en probeerde dat bespreekbaar te maken…..Want alles was bespreekbaar zei je en ik moest blijven praten…dat was de 1e x dat je een nacht terug naar huis ging.. Toen ben ik je komen halen smorgens …Ik was verliefd en nog eens verliefd. Ik wilde een leven samen met jou..Mijn aanvulling…mijn tegenpool, mijn hart gaf ik weg…mijn lichamelijke blokkades begonnen weg te vallen….ik raakte steeds meer op mijn gemak. Ik had vertrouwen dat we ondanks de snelle start onze verschillen zouden kunnen overbruggen. Wij gingen samen oud worden beloofden we elkaar en bezegelden die belofte met een ring…die ik niet aan je vinger heb hoeven slaan….Een voor mij heilig verbond met een 43e jarige geweldige vrouw.

Ach ja Ellen ..ik kan nog uren en uren doorschrijven…ik hoor je bijna al denken…wat moet ik ermee?

Ik heb ook alles doorleefd om jou te begrijpen…je benauwdheid zelfstandigheid, angst voor mijn heftigheid…Ik snap jou ook, echt. We hadden allebei goede bedoelingen en dat is een schrale troost inderdaad. Ben na onze breuk alleen maar bezig geweest met wat jij zou voelen, wat jij zou denken, waarmee ik jou kon helpen….verlangend, pijn lijdend en hopend…

Natuurlijk moet ik eerst leren van mezelf te houden….maar misschien doe ik dat wel meer dan dat ik zelf in de gaten heb. Ik ben een doorzetter, een warm, lief en impulsief hmens met ook behoorlijk wat minpuntjes. Precies die Marjolijn die ik 9 maand geleden was en met wie jij samen wilde wonen. In praktijk zal het wel anders voelen, er zal wel iets zijn geknapt…door angst….het maakt ook eigenlijk niet meer uit…. Ik ben in ieder geval niet de vrouw voor jou gebleken. Jij kiest voor jezelf zeg je. Had dat maar eerder bedacht…had me maar goed aangesproken…., zoals je me beloofd had, allemaal te laat nu. Het voelt voor mij alsof deze relatie geen kans gekregen heeft. Dus dat ik geen kans gekregen heb…en dat doet pijn. Zo zal ik jou ook onbewust pijn hebben gedaan, en ook een paar keer uit mijn slof geschoten, dat spijt me erg. Had ook niet in je drang tot samenwonen mee moeten gaan, maar wilde je natuurlijk ook dolgraag in mijn buurt maken en plannen maken voor de toekomst.

Sommige liefdes komen snel en gaan net zo snel weer….sommige liefdes blijven altijd….Allebei net zo mooi, want mooi was het zeker…Ik hou voortaan rekening met de 2 varianten, zodat ik ooit weer durf lief te hebben. Ik durfde jou ook lief te hebben….vol overgave, dieper dan ik ooit eerder had gevoeld, met vertrouwen….en ik heb je verloren…Ik heb er toch abslouut geen spijt van. Geen bitterheid, wel verdriet en gekrenkte trots….net zoals jij je wel eens niet gerespecteerd voelde.

Hoe moeilijk ik het ook vind en hoezeer mijn hart er nu uitgerukt wordt, ik moet je vragen de ring terug te geven, je ergens anders in te laten schrijven, je post te laten veranderen en de laatste spullen te komen halen. Niet omdat ik je dwars wil zitten of omdat ik een hekel aan je heb..integendeel. Ook geen hard feelings…echt niet…maar er moet echt afstand komen om de wond te laten helen.

Waarschijnlijk heb ik hier morgen al weer spijt van, ik zal t er erg moeilijk mee hebben want ik heb t gewoon ook geweldig met je gehad. Ik denk dat we allebei dit verdriet eerst moeten verwerken, loslaten en elkaar de kans moeten geven tot herstel en gelijkwaardigheid te komen. Ik wilde investeren in verder….jij niet….dan is het dus echt ongelijkwaardig en moet t hier stoppen. Als we uit zouden gaan en ik ben nog zo gek op je, dan kwel ik mezelf want ik hou nog van je op die speciale manier. Jij misschien ook maar je kan voor je gevoel niet meer.

Ik zal je echt heel erg missen want ik vind je echt een superwijf en ik ben ondanks alle pijn ontzettend blij met wat we gedeeld hebben. Ben trots dat je mijn partner was. En hield vreselijk veel van je….dat gaat niet over…je zit in mijn hart voor altijd. En ik weet dat dat andersom ook zo is en dat jij het ook erg moeilijk hebt. Dat ook jouw droom kapot is. Dat ook jij het anders wilde, maar dat ik met mijn karakter toch niet de ware ben voor jou en jij dus niet voor mij dan. En dat doet pijn.

Ik zal vragen aan Marijke of ze hier kan zijn als jij je laatste dingen haalt, nog een afscheid wordt me nu te veel. Eerst moet de wond dicht, en dan kunnen we vriendinnen worden en elkaar weer eens tegenkomen of whatever. En dan kunnen we samen nog eens terugkijken hierop. Dus stuur dan wilma effe een sms als je het geregeld heb. Dan zorg ik dat ik er niet ben. En ik wil alles eruit hebben alsjeblieft, ook de stoelen tv kastje etc, ik moet echt even schoon schip maken. Nogmaals echt niet om je te jennen, maar om zelf los te kunnen laten.

Ik zal je overal de hemel in prijzen als ik ergens kom, daar hoef je nooit bang voor te zijn, ik voel het ook niet anders. En hou jij ook please mijn diepste geheimen bij je. Je bent een topper, jammer dat we niet dat stel werden wat we voor ogen hadden.

Alvast een fijne verjaardag schat. Ik hoop dat je een leuke dag hebt.

Liefs en heel veel sterkte ook.


Marjolijn

B rief 240906

Ik rouw


hij is inderdaad een twijfelaar tis wel moeilijk hoor!
ik zit in rotterdam op school ik loop op het moment stage met verstandelijk gehandicapten.
kijk ik kan me gevoelens voor hem niet zomaar stop zetten ik rouw nog om hem, ik geef om hem,
gisteren ben ik bij hem geweest het was weer van als vanouds. gezellig, hand in hand etc.
maar die stap durft tie denk niet te nemen.
ik wou dat ik hem kon laten zien dat echt houden van later pas komt in het begin ben je verliefd geef je om mekaar maar echt houden van komt na een tijdje pas.
nu wil hij een paar keer weg en dan kijken of hij van me houd.. iedere dag huil ik om hem, omdat ik hem niet kwijt wil het was de gelukkigste tjd van me leven.
hoe kan ik hem laten zien dat ik zijn meissie bent.?! en dat ik eventueel de moeder van zn kinderen word hoe ken je laten zien dat hij denk ja ik hou van dr..
want me leven is niks zonder hem,

hartelijke groeten carline


Brief 190906

Zit het er nog in?

ik wilde wat vragen,
me ex en ik hebben veel meegemaakt..
en we zijn nu sinds een maandje uit elkaar omde reden dat hij niet meer van me hield,
achteraf niet waar bleek te zijn.
want hij wilde mij niet in onzekerheid laten zitten
hij mist me, denkt aan me,
Als ik met een andere jongen weg ga is hij stinkend jaloers,
hij wil me een knuffel geven en toch ook weer niet
en toch wil hij me niet meer spreken.
hij wil nu gaan kijken of hij me kan vergeten.
zit die mogelijkheid erin?
anders kom tie bij me terug.
als het niet zo is.

vriendelijke groet carline

Brief 4 juli 2006
Beslist anoniem!!


Een onzekere moeder met borderline, een onzekere vader die er op los
sloeg met een knuppel.
Wat is liefde?
Ik ben opgegroeid in ellende, ruzie, chantage en pijn.
Toen leerde ik een meisje kennen die eveneens geen liefde van haar ouders had gehad, en hoezeer ze mij mishandelde thuis of in een openbare gelegenheid te schande zette.
Ik wist niet beter dat dit liefde was, want daar was ik immers mee opgegroeid.
Ze was gelijk mijn moeder en ik was smoorverliefd op 'r.

Maar haar ouders moesten mij niet. Omdat ik qua werk bepaald geen
ingenieur of professor was,.
Ze hebben er alles aangedaan om tweedracht te zaaien en konstant te treiteren.
Wat hadden ze een geluk dat ik een binnenvetter was en dat ik na drie en half jaar konstant treiteren uit mijn vel van woede sprong.
Ze konden hun dochter paaien met het idee dat ik nooit goed voor haar was geweest.
Maar waarom bleef ze ondanks dat ze hun partij koos en een relatie met
een ander had toch alsmaar stalken?
Ja, ook ik wist niet wat of ik doen moest.
Mijn hele leven donderde in elkaar. Ik wilde haar wel terug, maar iedere poging daartoe werd zo ongenadig afgestraft, dat ik op 't leste geen durf meer had.

Na 18 jaar en talloze relaties waarbij mijn hart hermetisch was afgesloten, krabbel ik uit de put overeind.

Waartoe dit alles?
Bestaat er dan geen geluk?

Brief 30 juni 2006
Verliefheid werd een obsessie

Hmm, ik weet niet hoe ik hiermee moet beginnen..
Ik vind me zelf krankzinnig worden, zeker omdat het al zolang heeft geduurd..
De meeste mensen vinden me ook wel zielig, dus ik vertel het niet vaak..
Al van het tweede kleuterklasje leerde ik een jongen kennen die in mijn ogen hét
van hét was..
Ik weet dat het moeilijk is zoiets te begrijpen, zeker op zo'n jonge leeftijd..
Maar toch voelde ik het al.
Dat verlangen is deze laatste jaren zo sterk gegroeid, dat hij een soort halfgod
voor me is geworden, een obsessie, en wat voor één.
Het ergste is dat ik hem bijna elke dag zie, in school, op uitstapjes, op
events, enz..
Nachten heb ik gebeden en bid ik nog steeds dat ik op een dag hém voor me zelf
kan hebben.
En nu ben ik 15. Nog geen stap verder. Een hart vol littekens.

Echter één keer ben ik met hem samengeweest, maar het was maar één dag, in het 4de leerjaar, die dag vergeet ik trouwens nooit meer. 13 juni. Dé dag.

Ik heb ook al veel keer mijn gevoelens voor hem opgebiecht, hij wijst me dan wel
vriendelijk af.
Toch zie ik hem soms naar me kijken (of beeld ik het me maar in, gaat het dan
door mijn hoofd)
Soms denk ik (hoop ik) dat hij me wel ziet zitten, maar dat zijn vrienden me
altijd afkeuren (wat ook wel zo is..)
Natuurlijk heb ik ondertussen al andere vriendjes gehad, maar het kan nooit echt
het gemis wegnemen. Soms denk ik echt enkele weken niet aan hem, en ben ik zeer trots dat ik kan zeggen : "ik ben over hém!"
Tot ik weer met hem geconfronteerd word, al dan niet in het bijzijn van zijn
vrienden.
Als ik ze dan tegenkom beginnen ze naar me te wijzen en hem aan te spreken, en
me uit te lachen. Ik bedoel er is niets mis met me serieus ! Maar door zoiets
krijg ik wel complexen.

Of ik krijg 'snachts dromen over hém en mij, dat we samen zijn, en gelukkig.
Dan word ik 'smorgens huilend wakker, en besef ik dat ik toch niet over hém ben.
Nog steeds niet.
Mijn onderbewustzijn laat me er steeds aan herinneren. Ik haat het!

Gelukkig heeft hij nog geen vriendin, maar ik ben er zeker van, dat de dag dat
ik hem samenzie met iemand anders, ik dan ter plekke in huilen uitbarst. En weer
weken aan hém zit te denken.
Gelukkig is het zover nog niet gekomen, maar ik weet zelf ook wel dat het ooit
zal gebeuren.

Ik vind het erg dat ik al zolang achter hem "loop". Hij is echt een obsessie
geworden, en dat besef ik zelf ook. Gelukkig. Maar ik kan hem niet uit mijn
gedachten wissen, dat zal nooit lukken.
Ookal hadden we nooit iets speciaals, alleen maar het gedacht dat we iets
speciaals zouden kunnen hebben. Hij is anders dan andere jongens.
Hij is gewoon hét van hét.

Tasha 15 jaar, 2006

Brief 27 juni 2006
De mooiste liefde

Hallo,

Ik ben Ilona
Heb een relatie gehad van drie-en--een-half jaar.
Om eerlijk te zeggen de beste tijd van mijn leven !
Ik was er van overtuigd dat hij mij ware liefde was!
Het was allemaal zo perfekt, oke weleens up en downs maar verder was het de
mooiste liefde.
Ik heb ook zijn familie ontmoet in Macedonia; het was heel gezellig
Ze waren ook allemaal heel tevreden over mij!
Ik heb nog steeds contact met zijn moeder ga vaak door de weeks even op bezoek
Zijn moeder woont trouwens wel in Nederland
Zijn moeder zou dan ook het liefst willen dat we weer bij elkaar komen
Hij geef mij de schuldt dat het uit is
Hij zei dat ik hem geen ruimte gaf!
En hij is ook vreemd gegaan met een taiwans meisje (lem), (waar die nog mee
heeft)
Ja zie je het al voor je een joegeslaaf en een taiwanner
Ik ben er zelf moeten achterkomen dat hij een vriendinnetje had
Hij zou het liefst toen mij willen houden en haar als invaller tot ze saai werd
Dat plannetje is niet gelukt ik kwam er achter dat die 3 maanden met haar vree
En was er goed kapot van want we hadden plannen om samen te wonen en waren al op zoek naar een eigen plekje.
Hij heeft me nog wel een paar keer terug gesmeekt en mede met de woorden het is uit... ja 1 dag de volgende dag was die weer met haar omdat ik hem dan afwees!
Als hij toch eens weet hoeveel ik nog van hem hou en dat ik hem niet wil
afwijzen dan zou die hier zo wel aan de deur staan!
Hij belt trouwens nog steeds en ja hij wilt me terug maar ik weet niet hoelang
ik nog nee kan zeggen...
Het is nu net een half jaar uit maar ik voel nog steeds heel veel voor hem...
En ik ben nog steeds niet over hem heen.
Hoelang hou ik dit nog vol
(ik wil hem stieken nog terug)

groetjes Ilona



Brief 27 juni 2006
Help, ik wil hem terug

Hai hai,
ik zal me even voorstellen. Ik ben Jessica en kom uit Utrecht, ben 20 jaar.
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen. Ik heb 2 jaar verkering gehad met een half
Nederlands, half Surinaamse jongen die nu 17 is..In het begin deed hij heel
geheimzinnig over mij, omdat hij een beetje een player was.

Ik heb gedacht dat dit was omdat ik dik ben. Maar rmet dat playen, de eerste 2
maanden, versierde hij ook andere meisjes en heb met een ervan sex gehad. Waarop ik heel erg gehuild heb en me kut voelde.Maar toch ging ik met hem verder als hij dat meisje met rust zou laten.
Hij vertelde toen ook dat hij me eigelijk niet kwijt wilde. Wij hebben het eerste
jaar nooit ruzie gehad. We waren super verliefd en deden altijd leuke dingen. Na een jaar sliepen we ook bij elkaar. En binnen 2 maanden werd dat dag en nacht bij elkaar slapen.

Toen zijn de ruzie begonnen: we kregen super veel ruzie's . Ik huilde alleen
maar. Ik heb het toen uitgemaakt.
Want ik dacht: nu kan het nog.
Ik heb geprobeerd pillen in te nemen. Ik werd helemaal gek van calvin ( mijn ex
dus.Die hield me tegen, Hij huilde toen dat hij veel om mij gaf..
Het was weer goed. We hebben een vakantie naar Turkije geboekt en ons erop
verheugd.
Drie dagen van te voren maakte hij het uit..De reden: " geen zin"..Meer kreeg ik
niet uit hem. Ik smeekte hem of hij aub wilde proberen tot na onze vakantie.
Dat heeft hij gedaan, maar erbij gezegd dat er binnen een paar weken niks kan
veranderen.

Maar goed wij op vakantie gegaan. Daar hebben we de eerste dag al flink ruzie
gehad en die is zeer erg uit de hand gelopen. We hebben gevochten als vijanden.
En de rest van de vakantie geprobeerd leuk te doen allebei heel veel spijt
uitgehuild.
Sex was altijd wel nog goed. Deden we elke dag zowat nog
Na de vakantie is het uit gegaan . Maar ik kon het niet laten hem te blijven
bellen..
Tot hij na 3 weken bij zijn moeder uit huis werd gegooid..en hij naar zijn
vader moest. Maar die woont buiten de stad. Dus hij wilde dat niet.
In deze wijk heeft hij z'n vrienden en z'n school en werk. Dus hij kwam hij bij
ons hij heeft hier maanden gezeten .
We hadde afgesproken dat hij ze gangetje kon gaan; alleen op tijd thuis moest
zijn..
Maar hij vroeg me elke dag mee na buiten we hadden weer elke dag sex en gingen veel met elkaar om.
Tot we weer ruzie kregen en hij voorgoed weg wilde. En ik weer sorry ze. Want ik
miste hem vreselijk. Hij was m'n alles, m'n hele leven.

Terwijl ik niet altijd fout was . Toen hebben we mekaar rie maanden niet
gesproken of gezien. We hebben een keer geemaild met elkaar hoe het met elkaar ging enzo. Maar verder niet. Tot ik hem tegen kwam en hij me gedag ze.
Nederland had gewonnen dus we waren aan het drinken. En bleven met 3 vrienden van hem en 1 vriendin van mij bij elkaar staan. Die vrienden van hem wilde op een
gegeven moment weg en hij niet. Hij draaide er maar omheen

Nadat ze weg waren gegaan, waren ze weer terug. Ik merkte dat hij niet weg
wilde tot iedereen naar huis ging en wij over bleven.Hij vroeg of ik bij hem
kwam staan. Maar ik antwoorde: dit is niet goed ( dat zei ik omdat ik bang was
voor terugval). Maar hij trok me naar me toe.
Aan de ene kant was ik super blij, aan de andere kant kon ik wel huilen. Ik mis
hem zo. Nou van het een kwam het ander. Ik ben toch bij hem gaan staan. Hij gaf
me een kus op m'n voorhoofd . het voelde zo goed, maar het was vrij koud.

We stonden bij mij in de straat, dus wij naar mijn huis gegaan. En op de bank
gaan zitten. Wij hebben lang gepraat. Hij zei: je moet niet meer verliefd worden
heh..Want anders kom ik gelijk nooit meer. Ik heb toen gezegd: nee ik ben niet verliefd op je. Het gebeurt niet meer.

Maar eigenlijk wil ik het wel zo graag. Ik weet als ik dat zeg hij misschien
weer afstand neemt. Want hij zegt nu al dat:als ik verliefd word hij niet meer
komt.
Goed wij sex gehad en de volgende dag mailde hij of ik geen behoefte had om
naast hem te liggen. Waarop ik antwoordde: wat is dat voor vraag!
Hij mailde: "zei lekker knuffelen , zonder door te denken alleen knuffelen"..Ik
wilde wel en hij is naar me toe gekomen.Wij knuffelen. Hij vroeg van wie MIJN
kont was..want ik had een lekkere kont..en hij had het heel veel over vroeger.
Nou, uiteindelijk ging hij naar huis en en doordeweeks waren we aan het
emailen. Daarbij zei hij dat het hem niks deed als ik iets met een ander zou
doen. Dat het als vriendschap is, wat wij doen..En als ik verliefd word op hem,
hij afstand neemt..Hij zegt dat die alles niet nog een keer mee maken wil.

Maar ik vraag me nu af wat precies de reden is. Zal hij eerlijk zijn hierover:
dat hij echt bang is om weer iets met mij te krijgen vanwegen het gezeik, of
vanwege dat hij nu gewoon sex heeft en mij, maar verder z'n gang kan gaan. Of,
of ,of .HELP ik wil hem terug .Hij is m'n alles..
We hebben ook zoveel mooie tijden gehad..Kan dit ooit nog veranderen bij hem.
Ik hoop dat ik bericht krijg van van jullie en jullie goed nieuws voor me hebben
en wat tips.
Myriam

p.s Het maak me zo gelukkig bij hem te zijn. We zijn nu ongeveer 3 weekende echt
bij elkaar geweest en hebben nog volop gezellig contact via email . We zijn
ook al 2 x met vrienden bij elkaar gekomen..Dan doet hij ook normaal. Alleen
kussen enz doen we dan niet.
Normaal als vrienden.
Maar vanacht is hij ook bij me geweest en ik had van te voren al aangegeven dat
ik ongesteld was . Hij is toch gekomen, terwijl hij wist dat ik geen sex heb
als ik menstruatie heb. Hij heeft me beet gehouden en we hebben een beetje
gekust. Erna ben ik in slaapgevalle in zijn armen. Waarop hij 's nachts wakker werd en ik nog in zijn armen lag. Ik werd ook langzamerhand wakker en hij had dat niet
door. Hij streelde door me haar en keek naar me.
Ik heb mijn ogen open gedaan en hij vroeg: Wil je mij nu lekker vast houden mag
ik in je armen inslaap vallen?
Zo gezegd, zo gedaan. Het was super gezellig. Daarom hoop ik dat jullie me
hieruit meer kunnen vertellen en misschien tips kunnen geven..en goeden raad. Wat moet ik hiermee? Kan ik hem blijven zien op deze manier? Zullen bij hem de
gevoelens weer komen? Wat denken jullie XxX Een Hopeloze Meid Die Elke Dag Wel muziek draait waarbij je een hoop moet na denken.




Brief 20 juni 2006
Lieve schat..

Nu zijn we 2. jaar bij elkaar, maar er is gewoon zoveel veranderd. In het begin was jij me alles voor mij. Maar ik kon mezelf nooit helemaal geven, want vanaf het begin moest ik eeen afstand bewaren.
Ik kan gewoon niet anders, ik loog over dingen, omdat ik gewoon niet mezelf kon en wilde laten zien. Ondanks alles was jij altijd heel lief voor mij en dolverliefd. En ik hield ook zielsveel van jou. Ook al waren we te veel bij elkaar en was je hartstikke jaloers, toch hadden we een fijne tijd met elkaar.

Tot je begon te studeren in het noorden. Je belde me niet meer en oppeens was ik niet meer het middelpunt van jou bestaan. Je kwam nog maar weinig terug, want je had daar belangrijke dingen te doen ( blijkbaar). En als ik vraagde waarom je me nooit belde, was alstijd je antwoord 'ik had er geen tijd voor'. Komop je haalt toch wel 5 minuten per dag uit om misschien even mij te bellen. Ik kreeg steeds minder van je te horen en dat deed zo'n pijn dat kun je je echt niet voorstellen.

Ik durfde voor het eerst in mijn leven langzaam maar zeker op iemand te bouwen, te vertrouwen en te steuenen en dan doe je dit. Schat ik lijk wel zo stoer, maar ik ben zo kwetsbaar. Het doet mij zo'n pijn end at kan je me gewoon niet voorstellen. Nu zijn we bijna een jaar verder, maar het gaat nog steeds niet veel beter. En ik wil je hiet liefst van alles gewoon loslaten, maar ik kan het niet.

Ik moet de kracht vinden, maar ik kan het niet. Als ik ooit nog echte liefde wil vinden, dan moet ik je nu zkeer loslaten, om nog ooit verdre te gaan, maar ik kan het niet. En onder tussen komt er wel weer steeds meer afstand tussen ons en kruip ik weer in mijn schulp.
liefs mij



Brief 20 juni 2006
Een altaar voor mijn minnaar

W, 20 juni 2006
Lieve E,
Ik ga een nacht beschrijven zoals ik er maar weinig gekend heb, als ik hem al heb gekend. Een nacht met zwoelheid, regen en bliksem. De laatste nacht dat wij samen waren.

Mijmerend keek zij over het water. Het wachten was op haar minnaar, die ze ook wel omschreef als de liefde van haar leven.
In het schemerduister zag hij haar aanvankelijkk niet zitten, maar alras vond hij een plekje naast haar op de kade. Het was avond en een weersverandering hing in de lucht. Daar zaten ze. Twee mensen die zichzelf, elkaar en anderen om hen heen volslagen in de war gebracht hadden.
Samen konden ze er wel een beetje om grinniken, maar het was niet grappig. De bedoeling van dit "intermezzo" was niet te spreken. Alle opties hadden inmiddels de revue gepasseerd, maar het had niet mogen baten Of de een, of de ander had altijd weer het vuurtje aangewakkerd. Het was wachten op de bom die zou barsten.
Eindelijk was dat ook gebeurd natuurlijk. Dus spraken zij over hun liefde en worstelingen met andere spelers in het spel.

Zij had al een duidelijke keus gemaakt. Haar tegenspeler was al op een zijspoor gezet. Het had haar de kracht en moed ontbroken om voor een allerlaatste keer alles of niets te spelen. Ze vond zichzelf erg lastig en onberekenbaar, maar haar eigen koppigheid en besluitvaardigheid kon ze niet overwinnen. De een noemt het kracht, de andere misschien lafheid.
Het was zoals het was.
Daar zat hij, vervuld van liefde voor haar, maar innerlijk verscheurd.Want hoe kun je een leven zonder slag of stoot opgeven met huis, haard en gezin.
Dat zijn keuzes die niet lichtvaardig gemaakt kunnen en mogen worden.

Zij spraken hierover, die twee daar aan de kade. Niet voor de eerste keer De rimpelloze zee was verworden tot een storm met orkaankracht. En zij bevonden zich in het oog van de orkaan. De orkaan was niet meer te stoppen totdat duidelijkheid de windkracht wellicht wat zou temperen.
Er waren geen verwijten, alleen pure liefde over en weer. Ze konden zich warmen aan één vaststaand feit en dat was wat ze voor elkaar voelden.
Toch stak er een briesje op en werd het fris. Nog even samen in de bus zitten dan?
Oké, hoe konden zij elkaar iets weigeren. De bus was warm en zachtjes speelde er muziek. Alle liedjes leken op hun leven geschreven. Tranen verschenen om en om in elkaars ogen. Één ding was duidelijk: het zou nooit meer worden zoals het was, een afscheid was ingezet. Een afscheid van geheimen, stiekemheid.Misschien wel afscheid van een onmogelijke liefde.
De laatste avond. Zoals altijd vonden hun monden elkaar en kwam het verlangen.

Verlangen om te bezitten, te behagen, over te geven aan die oerdrift die hen ook altijd in zijn macht hield. Twee mensen die voor elkaar geschapen leken om de liefde te bedrijven. Totale overgave naar elkaar toe. Geen schaamte, geen gene, gewoon de pure hartstocht zoals die in 2 mensen kan leven.
Nog even twijfel of het wel slim was, maar eenmaal gestart was er geen weg terug. Passie laaide. Gewillig deden zij wat de ander verlangde. En de intiemste plaats om iemand te geven of te nemen werd gevonden. En allebei wisten ze dat het goed was.
Aan alles komt een einde, ook aan gepassioneerde seks. De waarheid staarde hen weer in het gezicht. Wat te doen, wat te doen…. Help ons?!
Inmiddels was het weerlichten alom in de lucht. Het donderde in de verte. Haar twee bloedjes lagen thuis in bed en het was wijs om even polshoogte te gaan nemen. Beiden niet bij machte om de nacht te beëindigen werd besloten nog even in studio 2 een laatste drankje te nemen. Waarom blijven mensen praten als alles al gezegd lijkt….
Dat was weer die diepe verbintenis tussen deze 2 mensen. Over alles kon gesproken worden. Ervaringen werden uitgewisseld, visies werden gegeven. De een aandachtig luisterend naar de ander, discussies niet uit de weggaand.Maar met een roze bril op, lijken discussies niet op ruzies, maar op klaterende beekjes.
Waarom was dit afscheid zo moeilijk, het was verdomd moeilijk omdat er echt iets afgesloten werd. Nog steeds voelt zij zijn zachte lippen op haar mond, zijn armen om haar heen en speelt nog steeds het liedje in haar hoofd wat hij zachtjes zong:

" Niemand weet waarom de dag weer nacht wordt. Niemand weet waarom de zon nog schijnt. Niemand weet waarom de kille wind nog waaien zou, maar ik weet dat ik van je hou.

Niemand weet waarom er sterren vallen. Niemand weet waarom de dood ons volgt. Niemand weet waarom er mensen slapen in de kou, maar ik weet dat ik van je hou.

Hou me vast, leg m'n hoofd lief op je schouder. Hou me vast streel me zachtjes door mijn haar.Hou me vast, soms wordt het allemaal eventjes te veel en bij jou zijn...is dan alles wat ik wil.

Niemand weet waarom geluk soms wegwaait. Niemand weet waarom een bloem verwelkt. Niemand weet waarom jij de enige bent die ik vertrouw, maar ik weet dat ik van je hou.

Hou me vast, leg m'n hoofd lief op je schouder. Hou me vast streel me zachtjes door mijn haar.Hou me vast, soms wordt het allemaal eventjes te veel en bij jou zijn...is dan alles wat ik wil. "

Vraag me niets, zeg me niets, sla je armen om me heen. Praat niet met me, hou me stevig vast. Woorden schieten toch tekort, als ik m'n hart bij jou uitstort. Praat niet met me, hou me stevig vast.

Hou me vast, leg m'n hoofd lief op je schouder. Hou me vast, streel me zachtjes door mijn haar.Hou me vast, soms wordt het allemaal eventjes te veel en bij jou zijn...is dan alles wat ik wil.
Ze lagen in elkaars armen, de ochtendzon gloorde alweer aan de horizon. De vogels tjirpten hun ochtendliedjes. Het einde was nabij. Nog een laatste kus. Trwijl zij blootsvoets in de steeg stond zag ze haar eeuwige geliefde verdwijnen.
In de war, maar ook zo gelukkig dat ze dit nog had mogen meemaen met haar minnaar richtte. Om 5 uur ’s ochtends richtte zij een altaar voor hem in. Zijn laatste glas, zijn prachtige cadeaux, de heiligen die zij graag aanbidt, liefde voor altijd. De aartsengelen en kaarsjes erbij.
Daar kon ze bidden dat zoiets moois toch niet voorbij kon gaan. Zij bleef hopen tegen beter weten in. Maar op dit moment was ze gelukkig met de wetenschap dat er iemand op deze aardbol rondliep wiens diepe liefde net zo sterk was als de hare.
AMEN.

En vanaf dat moment is het knagen begonnen. Langzaam maar zeker werd ik verteerd door het idee, dat het echt de laatste avond was. Ik wilde er niet aan, maar diep in mijn hart wist ik dat jij je gezin nooit een echte kans gegeven hebt. Na 2 dagen moest ik het ook weten en daarom belde ik je vrijdag op.
En het is goed zo. Je moet nog alles uit de kast halen om er iets van te maken, als het dan niet lukt, heb je in elk geval je best gedaan. Ik weet het met mijn verstand en dat heeft nu de overhand, maar mijn gevoel gaat door een rouwproces.
De wetenschap dat je leeft, ademt en rondloopt hier op deze aarde, terwijl ik je niet in mijn armen kan nemen en gelukkig kan maken is killing. Ik stop het weg, ga door met mijn leven, heb steun uit de meest onverwachte hoeken, maar de zee van verdriet is nog niet losgekomen.

Ik verdoof mezelf met een beetje drank en gezelschap. Praat en praat nog een keer.
Dit gevoel zit zo diep in me, dat ik ook heel bang ben om het te laten gaan. Ben bang om die storm te laten woeden die loslaten heet. Ik weet dat het moet. Ook ik moet door met mijn leven, ik moet er aan geloven. Daarom heb ik vandaag een rouwdag opgenomen. Schrijven kan ik nu pas. Wilde al veel eerder, maar het lukte niet. Bang voor alles wat er in me loskomt. De poel waar ik mezelf in gestort heb, iedereen meesleurend in mijn ondergang.
Ik maak je geen verwijten, kan alleen naar mezelf kijken en weten dat ik het over mezelf heb aangeroepen. Zo zit jij er ook in. Dat weet ik zeker.
De tijd zal leren of onze liefde sterk genoeg is om dit alles te overwinnen. En dat er een dag komt, dat er een nacht komt dat wij elkaar weer vinden. Als die niet komt, weten we in ieder geval zeker dat we beiden ons best gedaan hebben om de ander los te laten om een leven op te bouwen zonder elkaar. En was de liefde dus blijkbaar niet zo sterk als dat we nu denken dat hij is.
Ook jij gaat door een rouwproces, misschien nog wel meer dan ik. Om iets op te bouwen in de wetenschap dat er al een hoop stuk is, zal niet meevallen. Maar als het dan stukgaat, dan weet jij in ieder geval dat je uiterste best gedaan hebt. En dat is voor mij ook belangrijk. Want stel dat die dag komt dat blijkt dat onze liefde onverwoestbaar is, moet dat zijn uit pure zuivere motieven en niet uit passie, seks, verliefdheid en verlangen naar spanning.
En het is goed mogelijk dat die dag nooit komt, dat jij tot het besef komt, dat het alleen maar ging om spanning, verliefdheid en seks. Of besef ik dat ineens. Tot die dag zal het rouwproces blijven woeden. We gaan allebei proberen gelukkig te worden met wat we hebben.

Ik heb heel veel steun aan B. Ik heb hem ook verteld over onze nacht samen en praat heel veel met hem over mijn gevoelens voor jou.
Hij troost me, maar vertelt me ook dat het goed voor me is. De relatie met deze bijzondere jongeman is in de laatste weken omgevormd tot een diepe vriendschap met heel veel liefde. Want zeg nu zelf, van alles wat ik verwacht had, is wel het laatste dat B. mij ondersteunt.
We praten met elkaar, waar het tussen B. en mij misgegaan is. Wat hij wel en niet wil in het leven. Hoe hij in elkaar steekt en welke moeite hij daar mee heeft. Met kinderen, met mij als dominante persoonlijkheid. Hoe jong hij nog is, maar hoeveel hij al geleerd heeft. Ik heb hem altijd achter de hand gehouden voor wat nu gebeurd is. Ach…dan krabbel ik met B. wel weer op. Maar dat is ook niet wat hij wil. Er is tussen ons veel duidelijkheid ontstaan hierdoor. En duidelijk is dat we elkaar niet kwijt willen, maar ervoor elkaar kunnen zijn in het moeizame proces dat LEVEN heet. Niet als partners, als geliefden, maar als vrienden. Dat wordt nog een heel proces, maar daar heb ik alle vertrouwen in. Ik met mijn nukken, hij met zijn makken.

Dit is wat ik nog kwijt wilde aan je.
Ik wil deze brief graag persoonlijk aan je overhandigen om het voor mezelf goed af te sluiten.
Jij vind dat vervelend, dat begreep ik net wel uit het telefoongesprekje. Maar ik laat me niet uit het veld slaan. Ik moet door en dit is wat ik nog even nodig heb om de knop om te zetten. Als jij dat niet wilt, omdat je bang bent voor alles wat ik in je losmaak, begrijp ik dat en stuur ik het op, dan is het aan jou om er mee te doen wat je wilt.

Rest mij niets anders te zeggen dan alles wat ik al gezegd heb. Houden van gaat niet zomaar voorbij. Men zegt, tijd heelt alle wonden, en de tijd zal uitwijzen of dat ook zo is. Voorlopig blijft mijn liefde voor jou overeind en ik kan ook in stilte houden van. Ik vertrouw op mijn eigen kracht en sterkte en weet dat uiteindelijk alles goedkomt.

LUCTOR ET EMERGO.

X M.



Brief 14 juni 2006
LAATSTE BRIEF

lieve ******,

om het volledig te kunnen accepteren dat het over is moet ik nog wat dingen
zeggen die ik voor mijn gevoel aan niemand anders kwijt kan. Je zou deze
brief ook wel het laatste exvriendjes-gezeur kunnen noemen :P. Sommige
dingen klinken mischien stom, maar ik meen ze wel.

Ten eerste zou ik er alles voor geven als ik zeker kon weten dat we over
een jaar of twee jaar elkaar weer tegenkwamen en opnieuw konden beginnen en
zo alle dingen konden doen die we wilden doen. Samenwonen, elke nacht tegen
elkaar aan slapen en elkaar toch alle vrijheid geven. Helaas is deze
zekerheid er niet. Sterker nog: het zal nooit gebeuren. Een van ons of
allebei zal tegen die tijd al weer iemand anders gevonden hebben. We zijn
elkaar gewoon een paar jaar te vroeg tegengekomen...

Ik weet net zo goed als jij dat als we nu elkaar 2 maanden niet zien of
spreken dat er niets meer aan de hand is. Jij hebt de dingen gedaan die jij
leuk vindt en ik de dingen die ik leuk vindt. Misschien ben ik over 2
maanden wel hopeloos verliefd op iemand anders en jij mischien ook...wie zal
het zeggen. Op dit moment moet ik er echter niet aan denken om iets met
andere meisjes te ondernemen. (je weet dat ik iemand ben die niet van de
hele versier-mikmak houdt :P) hahaha, al zou ik een leuk mooi meisje tegenkomen dat van binnen en van buiten net zo geweldig is als jij, dan zou ik nog niet weten hoe ik er iets van moest maken :P.

En dan spookte er nog wat gedachten door mijn hoofd.Wat als ik weer net
zoals bij alle meisjes altijd de "grappige" moet zijn? Wat als ik nu niemand
vind die mij toevallig ook ziet zitten en er ook nog eens goed uit ziet net
als jij ? Wat als ze nou niet rookt en ik elke keer buiten moet staan om een
peukje te roken! Wat als je niet van energydrink houdt omdat ze dat rotzooi
vindt. Wat als ze vegetaries is!!!? Wat als ze nou eens alleen maar in
meisjesdingen geinteresseerd is?whaaaaa!!

Als ik al deze dingen bij elkaar optel kan ik maar tot een conclusie komen:
jij was echt een lot uit de loterij :). Zonder jouw dacht ik waarschijnlijk
nu nog dat "vrouwen allemaal hetzelfde zijn". Maar in die bijna 2 jaar heb
jij mij doen inzien dat er zelfs voor mensen zoals ik nog hoop is :P.
Ik had nooit gedacht dat ik zo gek op iemand kon zijn.
Nooit gedacht dat ik ook jaloers kon zijn.
Nooit gedacht dat ik iemand zo leuk kon vinden dat die persoon mij kan
breken wanneer zij maar wil. Dat er iemand was die mijn zelfvertrouwen kon
doen wankelen. Nooit gedacht dat er iemand was die die macht had en er goed
mee om kon gaan. Nooit had ik gedacht dat er iemand was die mij zo leuk kon
vinden zoals je dat vond...en notabene zo iemand als jij.
Nooit gedacht dat seks ook echt relex kon zijn en dat er echt meisjes kunnen
zijn die mij meer plezier kunnen geven dan ik dat zelf kan...op elk gebied.

Dat er ook meisjes zijn met dezelfde gedachtengang als ik. Dat er meisjes
zijn die het óók leuk vinden om rond te hangen in een joggingbroek en lekker
even iets apart te doen en dan af en toe elkaar een kusje komen geven en een
peukje roken.
Zelfs het feit dat ik een keer netjes was vergeleken met iemand was te gek :P.
Als je maar weet dat ieder meisje dat ik ooit krijg verplicht ALLE
starwarsfilms moet kijken en minstens 30 uur final fantasy 9 moet spelen!!
En ze zal het leuk vinden gvd!! En roken zal ze!!

Nou kan ik nog 5 A-4tjes volschrijven over wat jij betekend hebt voor mij en
nu nog steeds. Ik denk dat dat niet hoeft want je was er zelf immers ook bij
:P. Wat ik wil zeggen is dat ik zonder jouw nooit de persoon was geweest die
ik nu ben. Je hebt mij laten zien dat er zelfs voor mij hoop is op het
gebied van vrouwen. Dat het helemaal niet eng is om later te gaan samenwonen
met iemand waarom ik zo gruwelijk veel geef als jij. Ook heb je me laten
zien dat ik zelf als ik boos op iemand ben nog steeds kan denken: "wat is ze
toch geweldig".

Maar helaas zal ik je straks "slechts" herinneren als diegene die mij al die
bovenstaande dingen heeft laten zien. Deze gedachte vind ik nu eng, en later
vraag ik me misschien nog wel af hoe het geworden zou zijn met jouw. Of ik
dan gelukkiger zou zijn? Misschien wel..misschien niet.

Jouw liefdesbrieven bewaar ik in ieder geval. Zoals er in staat kan ik ze
lezen als ik mee ooit eenzaam of ongelukkig voel. Ik weet dan dat die dingen
verleden tijd zijn maar ik weet in ieder geval ook dat ik het ooit heb
meegemaakt. Hoe slecht het mij in de toekomst ook af mag gaan in de liefde,
ik weet dat ik het in ieder geval een keer meegemaakt heb :). (dus ook al
wordt ik een ome harrie, IK heb het lekker al meegemaakt) :P

Mensen in mijn omgeving begrijpen het niet dat het uit is. Ze vonden ons zo
een mooi stel. Maar ze hoeven het ook niet te begrijpen ;). Als jij niet toe
bent aan een vaste relatie op dit punt van je leven begrijp ik dat. Ik heb
er zelfs ook respect voor dat jij de moed hebt om dan de keuze te maken om
te stoppen. Je bent ook nog jong en daar moet je van genieten. Relaties
kunnen altijd nog immers. Alleen jammer dat die van ons zo goed ging :P.

Als je maar weet dat ik je niets kwalijk neem. Ik kan alleen maar hopen dat
ik ook dingen heb gedaan zoals ik boven opnoemde. Je hebt me ook laten weten
dat dit zo is en die gedachte is bevredigend. Bevredigend genoeg om er een
punt achter te kunnen zetten. Ik weet nu in ieder geval dat de tijd met jouw
niet voor niets is geweest. Zowel voor jouw als voor mij. Stefanie: je bent
een geweldig persoon, en laat niemand je ooit anders wijs maken (ook jijzelf niet).
Ik bewonder je voor wat je voor mij hebt gedaan.
dankjewel en geniet er van heh meid
groetjes *****

Brief 5 juni 2006
"Tot maandag!"

van een smoorverliefd meisje

Ik was net 15, jij bijna. Ik was verliefd, jij ook.
Ik ging verder met jou dan ik ooit was gegaan.
We vonden het zo leuk om samen te zijn, ook al mochten we elkaar maar 2 keer in de week zien. Ik ben nog nooit zo stapel op iemand geweest. Ik keek niet meer naar andere jongens, voor mij was er niemand zo mooi als jij.

Wij voelden ons zo op ons gemak bij elkaar. Het klikte zo goed. Ik was met jou naar het strand geweest, en naar Amsterdam, en naar de bioscoop en het waren allemaal van die heerlijke dagen die je me gaf, ook al was ik soms ziek, door jou voelde ik niets.
Deze vrijdag nog zei je dat je van me hield en je zei: "Tot maandag!"

Nu is het maandag, en ben ik alleen.
Die vrijdagavond ben je dronken geworden en heb je met verschillende meisjes gezoend. De volgende dag vertelde je het op msn.
Je kon ook niet eens de moeite nemen om naar me toe te gaan of me te bellen, nee, het moest op msn. Ik zei dat ik je vergaf, maar jij voelde je te schuldig, zei je. Maar de volgende dag al zei je dat er meer redenen waren waarom je het had uitgemaakt. Je vond mijn karakter niet meer leuk. Je vond dat ik dom deed. Ik had nooit gedacht dat je zulke dingen tegen me kon zeggen.

Die zaterdag begon mijn nachtmerrie, en hij is nog steeds bezig nu. Ik weet niet hoe ik over jou heen moet komen, ik wil geen ander. Ik dacht dat ik je kende, omdat we vroeger bij elkaar op school hadden gezeten. Ik dacht dat iedereen die zei dat je me gebruikte, leugenaars waren.

Je hebt mijn hart gebroken, en nog steeds houd ik van jou. Na wat er allemaal is gebeurd, wil ik nog steeds geen ander. Ik ben smoorverliefd op je.

Charlotte

 

Brief 16 mei 2006
Brief aan mijn grote liefde

Twee jaar geleden ontmoette ik jou geheel onverwachts.
Ik zat in een echtscheiding verwikkeld en vol van woede maar tegelijk ook opluchting omdat mijn huwelijk toch niets meer voorstelde.Twintig jaar was ik samengeweest met de vader van mijn twee dochters.
Een nieuwe relatie zag ik niet zitten,het enige wat ik wou was alleen gaan wonen met mijn twee dochters.Van mannen moest ik niets meer weten,toch niet op relationeel gebied dan.En toch ,ik leerde je kennen en binnen de kortste keren was ik smoorverliefd op jou.Ik wist niet dat ik nog zo een gevoelens kon hebben.Ik voelde mij net een puber alhoewel ik al 38 jaar was.Na onze tweede ontmoeteing hebben we al gevreeen en het was een hemels gevoel!

Met mijn ex man vrijde ik al lang neit meer,en het sexuele verlangen kende ik niet meer.Tot dat ik jou leerde kennen.Het leek wel of we voor elkaar waren geschapen.Alles ging zo gemakkelijk.We voelden elkaar perfect aan.We wilden steeds meer en vaker samen zijn.Nog geen 2 maanden later heb ik alles achtergelaten om dichter bij jou te komen wonen.100 km ver van mijn thuisfront.Wat eerst de bedoeling was van ik in mijn huisje en jij in dat van jou voorlopig is niet gebeurd.Jij bent direct bij mij blijven slapen en nooit meer naar jouw eigen huisje gegaan.Het waren prachtige maanden die eerste .Totdat ik jouw hartsvriendin heb leren kennen.Al snel blek dat je alles maar dan ook alles voor haar over hebt en dat ik steeds op de tweede plaats kom.Ze hebben een verleden samen;hebben het bed gedeeld samen en naar mijn gevoel is zij zijn droomvrouw,de ideale,de ware voor hem.Daar zij getrouwd is koos hij maar voor mij als vervanging.

Hij zegt dat het niet waar is ,dat ik zijn nummer 1 ben maar zo voelt het niet.Iedere dag smssen ze naar elkaar en bellen naar elkaar.En s'avonds ,iedere avond klokslag 21 uur zit hij trouw aan zijn pc op messenger met haar te chatten terwijl ik alleen in de woonkamer zit achter tv of aan het zorgen ben voor zijn lunchpakket voor s'anderendaags!

Als ik toevallig langskom in de kamer waar hij aan zijn pc zit dan sluit hij snel het chatvenster zodat ik niet kan zien wat ze tegen elkaar zeggen!Ook zijn gsm staat stil zodat ik niet hoor dat hij afgaat.Als ze belt en dat is dagelijks dus dan gaat hij naar buiten of in de garage om te praten zodat ik niks hoor!Als ik daar iets over zeg word hij kwaad.Naar mijn mening is dat alles niet mormaal;als je niets te verbergen hebt dan ga je de kamer niet uit als je gebeld word door iemand en dan sluit je het chatvenster niet als ik voorbij kom.De keren dat ik hem echt nodig had was hij er niet voor mij.De eerste keer was nadat ik ons kindje had verloren!Het gebeurde in de namiddag en s'avonds is hij naar haar gegaan en heeft mij met mijn hartverscheurend verdriet alleen achtergelaten thuis.

De tweede maal was toen ik mijn jongste dochtertje,toen 5 jaar meer dan een maand niet meer ging zien omdat ze naar Spanje ging met haar grootouders.Het was die laatste dag dat ik haar ging zien schoolfeest en we gingen daar naartoe.Ik wilde blijven tot het einde om het het maximum tijd door te brengen met haar dat ik nog kon;maar neen dat kon niet zijn want hij had afgesproken met zijn vriendin om s'avonds weg te gaan!Dus heb ik moeten afscheid nemen van mijn dochtertje,en dat was hartverscheurend tegen mijn zin.Alleen kon ik niet blijven daar het festje op 100 km van ons huis was en ik dan niet meer thuis geraakte.Iets afspreken met hem gaat niet want je weet maar nooit dat zij zou bellen om iets te doen met hem.

En als we dan toch eens afspraken,wat uitzonderlijk was dan kwam ze er toch steeds weer tussen te staan.Ze ging altijd voor;ik moets altijd wijken voor haar grillen.Ik kan boekdelen schrijven over wat voor een pijn hij mij heeft aangedaan met haar maar dan ben ik morgen nog bezig.Ook hun manier van groeten stoort mij enorm,ze zoenen elkaar op de mond!Voor mij is dat iets dat ik alleen met mijn partner doe en mijn kindjes maar niet gewoon met vrienden!Hij begrijpt niet hoe pijn hij mij doet,of hij wil het niet begrijpen!Ik ben zijn droomvrouw zegt hij;waarom gaat zij dan altijd voor op mij?
Rare manier om zijn liefde te tonen!

k zie hem doodgraag,echt waar en daarom doet het ook zo'n pijn om te zeggen dat het zo niet verder kan.Gisteren heeft hij al een deel van zijn spullen verhuisd naar zijn eigen huisje.Hij gaat dus weg.Het is duidelijk dat hij niks wil veranderen aan deze situatie.Hij wil geen afstand nemen van die vriendin.Ook niet om onze relatie te redden.Dat zegt voor mij genoeg.

Zo wil ik niet leven;dan nog liever alleen door het leven gaan.Het doet verschrikkelijk pijn daar ik nog altijd smoorverliefd ben op hem en omdat ik van in het begin heb geloofd in hem en in ons.En omdat ik overtuigd was dat hij de ware was voor mij.Dat hij degene was die god voor mij had geschapen.Ik weet niet of ik hier ooit over geraak maar leven zoals het nu is kan ook niet voor mij.
Alles had en heb ik nog over voor hem behalve die vriendchap met zijn vriendin,dat kan ik niet maken.Ik heb alles gadaan wat in mijn macht ligt om hem gelukkig te maken,maar het heft niet mogen zijn helaas.Vannacht hebben we nog dicht tegen elkaar gelegen in bed en dat was zalig.God wat ga ik dat missen,in slaap vallen in zijn armen,die warmte.Terug alleen in bed liggen.
Verschrikkelijk!

Momenteel ben ik beetje bij beetje aan het sterven.Het enige wat mij nog rechthoud zijn mijn kindjes.Gelukkig heb ik die nog want zonder hen zou ik waarschijnlijk niet lang meer op deze wereld rondlopen.Vanavond denk ik zal hij weg zijn of morgen;ik weet het niet precies;maar als die tijd komt ga ik het hel moeilijk hebben.Zo een leeg gevoel,en gevoel van mislukking,een gevoel van WAAROM?

Diep in mijn hart weet ik dat hij van mij houd ,op zijn manier maar voor mij is dat niet voldoende.Ik wil een man die er staat voor mij.Die er is als ik hem nodig heb,die niet en ander voor mij laat komen.Ik wil voelen dat ik op de eerste plaats sta zoals hij voor mij samen met mijn kindjes op de eerste plaats staat.
Dat is toch niet egoistisch?
Volgens mij is dat de normaalste zaak in een relatie dat je partner op de eerste plaats staat en dat je er bent als je partner steun vraagt en dat je die dan niet is de kou laat staan als die troost zoekt om bij een ander te gaan zitten!Het spijt me verschrikkelijk dat het zo is moeten lopen,dat onze liefde zo moet eindigen.Had het liever anders gezien.Ik zag ons echt samen oud worden.
Weet je nog dat we zeiden voor eeuwig en lang daarna.

Ik zal altijd van je houden.
Machteld

 

Brief 09 mei 2006
Troost

Zat even op uw site en dit gaf toch ook even troost.
Tweede huwelijk is op de klippen gelopen helaas. Door allerlei oorzaken.
Pas twee jaar getrouwd geweest. hij kon mij nog niet loslaten en in febr.
heb ik de deur dichtgekieperd omdat ik mezelf totaal was kwijtgeraakt in
de relatie. Ook al woonde ik apart hij bleef me maar bellen en kritiek uit-
oefenen op me.
Dat trok ik gewoon niet meer. Hij stapte subiet over op een ander liefje
en daar gaat hij nu 1 juni al mee samenwonen kreeg ik te horen pas.
Dus het rouwproces heeft zich nog verdiept want wat is zijn gevoel naar
mij dan eigenlijk waard geweest dacht ik?? Dacht ik is het juiste woord
want ik heb de rust steeds meer opgezocht ipv steeds maar weg te vluchten
en kwam erachter dat het verder niets met mij te maken heeft maar met
hemzelf en ik heb pas boek gelezen : als liefde pijn doet.

Een feest der herkenning moet ik zeggen. Ik ben getrouwd geweest met
een vrouwenhater was mijn keiharde conclusie. Ik weet hoe het zo is
gekomen maar kan er niet mee leven. Maar ik zie ook dat ikzelf ook ben
tekort geschoten en neem daar ook mijn eigen verantwoordelijkheid voor
en wil mijn lesjes hieruit leren en weer van mezelf houden. Nou weer!!

Eigenlijk heb ik dat nooit gedaan. dat wordt dus wel eens tijd. Vandaar
hoop ik ooit een gezonde, gelijkwaardige relatie te krijgen. Maar als de
tijd er rijp voor is. Het is geen heilig moeten. Ik ben nu tervreden met mijn
leven en waar ik nu sta en heb geduld.

Buiten twee stukgelopen huwelijken ben ik incest slachtoffer en ook dit
hakt erin in je leven. Ik vind het dan ook nog een wereldwonder dat ik nog
zo vrolijk kan blijven en zo vol vertrouwen. Ik ga weer in mijn kracht staan
en wil het never meer laten gebeuren dat ik mezelf kwijtraak.

Groetjes,
mARJOLIJN

Brief 9 mei 2006

Al bijna 10 jaar doen wij het samen,
eten , slapen , vrijen en ruzie maken,
Toch slaap je 362 dagen per jaar bij haar,
Ik heb jou maar een paar uur per week,
Maar wel 5 keer per dag aan de telefoon.
Mijn leven zou ik voor je geven,
Maar jij bent te druk met je werk daar heb je alles aan gegeven,
Ik pas niet meer in jou bestaan,
De tijd is voorbij dat ik genoeg heb aan die weinige uren samen,
Ik huil een zee bij elkaar en kan niet aan je denken zonder dat de tranen blijven komen.
Jij bent mijn hart en mijn bloed ,
Ik denk ook niet dat ik het zal overleven zonder jou.
We zijn al zo vaak uit elkaar geweest ,
maar als je mij na een paar weken weer gaat missen , geef ik weer toe,
Ik heb zo vaak gebeden , alsjeblieft lieve god,
Laat me alsjeblieft niet meer van hem houden.
Ik ben zo bang zonder zijn liefde, terwijl hij me eigenlijk zo weinig geeft, ik ben zo gek op hem.
na zoveel jaren lukt het me nog steeds niet,
vrijdag zie ik m weer en ben ik weer verloren.
Ik ben hopeloos bang en ongelukkig en altijd verdrietig

Toefje

Brief 02 mei 2006
DUBBEL GEVOEL

Liefdesverdriet.....
Mijn vriendin belde, ga je mee op stap? Nou daar had ik niet echt behoefte aan, lag al in bed en eer ik klaar zou zijn...

Maar ach in mijn horoscoop stond, blijf niet achter de geraniums zitten, ga erop uit.
Dus besloot ik toch te gaan. En op die avond 6 mei 2006 kwam ik hem tegen. We liepen elkaar letterlijk tegen het lijf en begonnen ons gesprek. Het klikte meteen, ik voelde ook meteen een liefde die ik nog nooit had gevoeld.

Uit het gesprek bleek dat hij ook was overgehaald die avond toch met zijn vrienden mee te gaan. Het had zo moeten zijn, wij hadden elkaar moeten vinden. Alles ging zo perfect, hij was ook tot over zijn oren verliefd. Drie maanden nadat wij elkaar hadden leren kennen zei hij dat hij met me wilde trouwen, we kochten ringen en ik was dolgelukkig. Zou ik op mijn 37ste en na een vorige relatie van 14 jaar dan toch eindelijk de ware tegen zijn gekomen? Ik was in het begin best terughoudend. Hij had het over samenwonen, trouwen....en ja uiteindelijk ging ik mijn toekomst daarop instellen.

Hij heeft een dochtertje van nu 7 jaar en ik twee kindjes van 8 en 5. De zomer van 2006 hebben we zoveel als we konden met elkaar doorgebracht. Hij woonde tenslotte niet in dezelfde stad als mij, maar we zagen elkaar toch bijna dagelijks.

Alles leek perfect, we zijn zelf in oktober met zijn tweeën op vakantie geweest. En toen kwam het, zaterdags kwamen we terug uit Turkije en maandag was mijn dochtertje jarig. Hij zou die dag niet in Nederland zijn, dus spraken we af haar verjaardag te vieren op woensdag, de dag dat hij terug was in Nederland. We hadden visite en toen het feestje goed en wel over was merkte ik dat er iets niet klopte. Hij vertelde dat hij niet verder met me wilde. Ik was totaal in een shock, wat was er gebeurd? Waar kwam dit nu ineens vandaan? We hadden net een heerlijke vakantie achter de rug. Het bleek dat hij al een paar weken met een probleem liep. Dat kwam er nu uit. Hij kon het niet verdragen dat als wij onze plannen door zouden zetten om te gaan samenwonen en te trouwen dat hij mijn kinderen vaker om zich heen zou hebben dan zijn eigen dochtertje.

Alle begrip had ik hiervoor, heb heel wat sites op internet afgezocht over "stiefouders" met hetzelfde probleem. We hielden zoveel van elkaar, daar moest toch een oplossing voor zijn?

Hij kwam op zijn besluit terug en we probeerden het nogmaals, maar nog geen maand later, hoe ironisch, op de verjaardag van mijn zoontje was het weer zover. Ik besloot dit keer volledig afstand te nemen. Nam een week vrij en ging bij mijn ouders logeren. Liet mijn mobiel thuis, zodat ik niet bereikbaar was. Bracht op de dag waarvan ik zeker wist dat hij aan het werk was zijn spullen terug maar zijn moeder, zodat zij ze aan hem kon overhandigen. Ik kon hem niet meer zien, het deed zoveel pijn. Heb met haar een goed gesprek gehad en kreeg gelukkig haar steun. Zij begreep hem ook niet. Ik was zijn wereld en zijn familie had zijn dochtertje nog nooit zo open en gelukkig met een vriendin van hem gezien.

Hij kwam erachter waar ik was en zocht me op. Uren hebben we zitten praten en huilen. Maar we kwamen er niet uit, hij had voor zichzelf een te groot probleem, maar kon me ook niet loslaten.

De feestdagen waren afschuwelijk, ik had hele mooie plannen gemaakt en daar kwam niets van terecht. Ik heb me verstopt en het begin van het nieuwe jaar ging langs me heen, als het begin van elke nieuwe dag.

In januari dit jaar begon hij weer contact te zoeken. "Zullen we uiteten gaan?"
En ja mijn verliefdheid en de hoop was nog zo groot dat ik er mee instemde. Vanaf dat moment zagen we elkaar weer minimaal een keer per week. Maar met het verschil dat het altijd in mijn omgeving was. In maart heb ik hem hiermee geconfronteerd en hem verteld dat ik zo niet verder kon, ik voelde me het "verstopte" vriendinnetje.
Op mijn verzoek dit keer hebben we een punt achter onze relatie gezet.

Volgende week kennen we elkaar een jaar. Het contact is er weer, maar we hebben "niets". Hij kan mij niet laten gaan en ik wil niet dat hij mij laat gaan. Hij heeft hulp gezocht om te kijken of zijn problemen oplosbaar zijn. Maar de onzekerheid blijft voor mij bestaan. Al maanden zijn er dus momenten van LIEFDESVERDRIET, afgewisseld met momenten van totale vreugde en blijheid. Dit sloopt een mens. Het erge is, is een relatie voorbij, dan heb je pijn maar kan je op een gegeven moment het leven weer oppakken. Nu blijf je hangen in een heel dubbel gevoel. Als hij hier niet is voel ik me verloren, maar de momenten dat we samenzijn genieten we intens. Hoe moet dit verder? Kan je verstand het ooit winnen van je gevoel? Het enige wat mij op dit moment weer hoop geeft dat het ooit goed komt tussen ons is het feit dat hij mij heeft gevraagd bij hem thuis te komen eten. In zijn omgeving. Het is een stap in de goede richting, maar de onzekerheid blijft bestaan, kunnen zijn problemen ooit worden opgelost, of aanvaardbaar worden?

Monique

Brief 1 mei 2006
STAPEL OP JOU
Ik ben bedrogen en werd voorgelogen

Ik ben een jonge moeder van 29 met een dochter van 8. Ik ben nu sinds 5 jaar gescheiden van mijn eerste grote liefde, maar over hem gaat mijn verdriet niet. Na een turbulente tijd van uit mijn huis gaan en weer terug naar mijn ouders kwam ik sinds vorig jaar in een rustiger vaarwater terecht, mijn droom van mijn eigen huis kwam steeds dichterbij en ik had mijn financiën eindelijk weer op orde; toen kwam ik hem tegen. Een mooie jongen van (toen) 29 jaar, blond lang en de mooiste blauwe ogen die je ooit had gezien, makelaar dus een mooie prater. Ik had al vrij snel door dat er "iets" niet klopte aan hem, ik had gelijk, hij gebruikte coke.

Omdat ik dat in mijn jeugd ook had gedaan en er op een moeilijke maar snelle manier ervan af wist te komen dacht ik dat ik hem wel kon helpen. Maar het onvermijdelijke gebeurde, ik raakte tot over mijn oren verliefd.
Een paar weken later werd hij 30 en hij zag daar erg tegenop, dus besloot ik die avond erg speciaal voor hem te maken en kocht een hele dure stropdas voor hem, wachte die avond tot het precies 12 uur was en toen hebben we (een dure) fles champagne geopend op zijn verjaardag. Hij was erg onder de indruk allemaal en zei dat niemand zoiets liefs voor hem ooit had gedaan.In de tussentijd hebben we gevreeën waar we dan ook maar konden en ik voelde me in de wolken, ik zong de hele dag "stapel op jouw" van Marco Borsato, zo gek was ik op hem.
Na een paar weken van intensief contact durfe ik het hem dan ook eindelijk te vertellen, ik was verliefd op hem, de bom viel, hij niet op mij maar hij zei dat dat wel kon veranderen want hij was wel gek op mij.
Doofstom als ik was gingen we gewoon verder op dezelfde voet. Ik kreeg in die tijd een woning toegewezen en samen hebben we van alles gedaan in mijn huisje, geschilderd, verhuisd, noem maar op, en hij gedroeg zich alsof hij ook net als ik stapel op mij was. Hij noemde mij ook "zijn vriendin" ik was verrukt.

Toen ik eenmaal verhuisd was woonde hij bijna bij mij in, nu moet je weten dat ik erg beschermend ben wat betreft mijn dochter, ik vind het niet gepast als mijn dochter meerdere verschillende mannen uit mijn slaapkamer ziet komen dus hij was de eerste, en behalve mijn ex-man, de enige. Een paar weken hebben we zo doorgekabbeld, hij leende vaak veel geld van mij om zijn verslaving (waarvan hij nog steeds vind dat hij die niet heeft) in stand te houden. Ik werk part-time bij de grootste kruidenier van Nederland dus mijn salaris is ook niet geweldig en kwam ik al weer vrij snel terug op mijn oude financiële bodemput.
Hij betaalde het meestal wel terug maar laat en dan waren er alweer rekeningen blijven liggen, nu zie ik dit allemaal toen niet.
Toen we een half jaar verder waren vertelde hij me ineens dat hij toch niet zoveel voor mij voelde als ik voor hem. We belden nog wel eens en in een gesprek vertelde hij me dat hij een klant had gehad die hij meer dan leuk vond, hij was met haar gaan uit eten en daar was meer van gekomen dan alleen een kusje bij afscheid.Ik was gebroken, huilde dagenlang en verwaardeloosde mezelf. Op een avond smste hij me met de vraag : ik weet dat het niet mag maar..sexen?
Ik weet dat ik het had moeten laten gaan maar ik was nog steeds zo verliefd als toen en heb hem laten komen, hij vertelde me wel in alle eerlijkheid dat hij inmiddels een "relatie" met die klant had. Mij maakte het allemaal niets uit als hij maar bij mij was. Dat gebeurde allemaal in november, de 26e was ik jarig en hij had me verzekerd dat hij met mij mijn verjaardag beter zou maken als ik de zijne had gevierd, ik keek er erg naar uit. Toen het de avond van mijn verjaardag was en hij me zou komen halen belde hij me een half uur van te voren op om te zeggen dat hij het niet ging halen; zijn vriendin voelde zich niet lekker en hij kon het niet maken om haar alleen te laten.
Weer was ik kapot en zwoer hem nooit meer binnen te laten.

Een klein maandje erna zat hij alweer na een mooi verhaal bij me in bed. De gehele feestdagen is hij bij mij geweest behalve nieuwjaar, dat moest hij bij haar vieren. Toch voelde ik me "die andere vrouw".
Een paar weken weer verder zou hij op een vrijdag bij mij komen, zouden we een biertje doen enzo, gewoon gezellig zoals altijd. Hij belde nog om half acht dat hij eerst wat spul moest scoren en binnen een half uurtje zou hij bij mij zijn..om half negen smste hij dat ik maar alleen moest gaan want hij was wat collega's tegen gekomen en ging met hun de stad in. Ik was woedend dat hij me dit wéér fikte en ik heb hem nog geprobeerd te bellen, hij drukte me steeds weg en toen heb ik het laagste gedaan; zijn vriendin gebeld.
Wat bleek, hij zat bij haar.
Zij bleef maar tegen me kwekken dat ik hem met rust moest laten en dat ik in een waanwereld leefde, achteraf heeft hij haar natuurlijk verteld dat ik een jaloers MEISJE was wat achter hem aanzat.

Eerlijk gezegd weet ik niet waar ik het booste om ben, dat hij tegen me gelogen heeft? Dat hij me verlaten heeft? Dat mijn kleine meid hem uit mijn kamer heeft zien komen terwijl het niet mocht? Ik heb daarna nog vaak geprobeerd contact met hem te krijgen maar hij negeert mij, hij vind dat ik te ver ben gegaan door in zijn telefoon te gaan en haar nummer op te zoeken. Het is nu bijna 2 maanden geleden maar ik ben nog steeds erg boos en verdrietig; ik kan het maar niet afsluiten.

Joéve.

Brief 050406
Tweeling veroorzaakt LDVD

Gelukkig getrouwd als ik was, met twee opgroeiende kinderen, getrouwd
met mijn schoolvriendje, kwam ik hem tegen. Op het internet. We spraken met
elkaar op een chatbox, en het klikte vrijwel meteen. Hij kwam uit Spanje, en ik kon
mijn spaans goed op hem oefenen. we mailden elkaars fotoos, het bleek een aantrekkelijke man te zijn met mooie bruine ogen. hij was ook getrouwd,maar niet zo gelukig als ik was. na enkele maanden gechat te hebben, nooit over sex,alleen gezellig. vertelde hij dat hij verliefd op mij was geworden...shit,
wat nu? het duurde enige tijd voor ik besefte dat ik het wel heel erg
leuk vond om hem online te zien komen. ik moest hem vertellen dat ik ook een beetje
verliefd op hem was. maar..vertelde ik erbij.
internet is een grote fake wereld, en ditis geen echte liefde. hij kwam maar nederland om mij te zien. een weekend met zijn vrouw. toen die dame winkelen was hebben we elkaar ontmoet, hij nam me mee naar hun hotelkamer, en opeens zaten we te zoenen als tieners. toen hij weer terug naar huis was wist ik, wow..ik ben echt gek op die man! ik heb het
kunnnen organiseren een weekje naar spanje te kunnen gaan, en daar hebben
we twee heerlijke nachten samen doorgebracht, en drie fantastische dagen. en
hij is ook nog drie dagen alleen in amsterdam geweest, het sneeuwde en
het was pure magie om bij hem te zijn.
we spraken erover samen een nieuw leven te beginnen. dat moest dan
welhier, ik heb een zoon en een dochter, en hij heeft geen kinderen, nooit kunnen
krijgen.
dit hele verhaal heeft bijna vier jaar geduurd. vorige week kreeg ik
echter eem mailtje, hij had geweldig nieuws!!! ik nieuwschierig... hij en zijn
vrouw hebben twee babies ter adoptie aangeboden gekregen, een tweeling, en hij
gaat dat doen.
of ik maar even mee blij wil zijn!!! fuck. ik was bereid alles op te geven,en nu
voel ik mij aan de kant geschoven en gebruikt.
ik jank al dagen, stiekem natuurlijk...want i mag geen verdriet hebben.
maar pijn dat het doet!!!!

laura

Brief 050306
De grootste vergissing van mijn leven

ik ging uit met een paar vriendinnen naar club- escape en ik amuseerde mij heel erg dan kwam een vriendin naar mij en vroeg sehg nathalie wat vindt ge van die jongen daar naast mijn vriendje? Ik antwoorde ik vind hem wel mooi, maar ik ken hem niet.
Toen ik moe werd van het dansen ging ik op de bank zitten, dan kwam die jongen naast mij zitten (Glenn)...Hij begon met mij te praten, ik was best wel verlegen maar hij ook want dat zag ik. dan moest hij naar huis en spraken we af dat we zaterdag terug naar club-escape zouden gaan en ja zaterdag stond hij naast het podium in escape en ik ging er bij staan.

Toen moest Jessie optreden en ik was mee aan het danse op haar liedjes, plots voel ik warme handen langs achter mij over mn buik schuive. Ik had nog nooit zoiets gevoeld in heel mn leven toen draaide ik mij om en kuste hem ik was heel gelukkig.
Het ging een paar dagen goed maar toen begon het we hadden ruzie over de kleinste domme dingen waar we allebei me in fout waren zoals: ik kon niet verdragen dat hij ietsje te veel had gedronken en dat hij agressief reageerde, dat hij een beetje racist is en dat hij nogal snel jaloers is...en ik had het gedaan gemaakt,ik had er echt heel veel spijt van maar ik wou dat niet laten merken omdat ik heel koppig ben.Diep in mijn hart weet ik dat ik hem doodgraag zie waarschijnlijk omdat hij de eerste persoon was waar ik seks met heb gehad maar ook omdat ik mij goed voelde bij hem en altijd kon lachen in de tijden wanneer het goed ging tussen ons.
Wat een geluk dat glenn mij zo graag zag dat hij altij terug kwam, zo zijn we 5 keren uit elkaar geweest met de stomste ruzies eerst.
We beslisten samen om het een laatste keer te proberen en anders als vrienden uit elkaar te gaan, want natuurlijk we werden allebei al die ruzies voor die stomme dingen beu.

Dat moment was al snel aangebroken,het begon om 12 uur smiddags glenn belde en zei dat hij hout moest zagen voor de open haard en dat hij tot 5 uur thuis moest blijven, ik vond het lang wachten en ik verveelde mij om 14 uur stuurde ik een sms dat ik naar een vriendin zou gaan hij was kwaad en 'S avonds kom ik hem tegen in escape en geef hem een kus het was snel weer in orde dan zag ik een vriend van mij wandelen die juist verjaart was dus ging ik hem een knuffel en 3 kussen geven, glenn had dat gezien en was slecht gezind hij wou op die jongen slagen ik was kwaad daarvoor en was die ruzies beu over die stomme dingen en zei dat we beter vrienden konden blijven, hij werd nog kwader en duwde mij 2 kere weg.Maar hij moest toch nog eens bij mij thuis komen want zijn kleren lagen nog bij mij thuis en ook dat gebeurde die zondag hij kwam na zijn werk naar mij en begon te huilen en vroeg voor een nieuwe kans, en ik met mijn stomme koppige kop zeg nee.
hij heeft lang gehuild en een tijdje bij mij gezeten ik bleef mij sterk houden ookal wou ik in tranen uitbarsten ik wou gwn al die ruzies vermijden en vrienden voor het leven blijven ...maar eigenlijk dat wil ik zelf niet ik zie hem doodgraag...
Dan pakte hij zn grief in en hij stond in de deuropening met vallende tranen naar mij te kijken ...wachtend tot ik de deur zou sluiten ...
Ik sloot de deur en hij belde nog aan en begon te huilen en te zeggen dat hij mij graag zie, maar ik deed niet open ik zakte door men knieën in elkaar voor de deur en begon zachtjes te huilen. ik ging naar boven en ging aan het raam staan om te kijken wanneer hij vertrok, maar hij zag dat ik keek en bleef naar het raam kijken, ik liet de rolluiken zakken en wachtte tot ik zijn motto hoorden ronken en hem hoorde vertrekken.

Dat moment dat hij vertrok wist ik dat ik hem kwijt ben en hem nooit meer terug zou zien door mn eige stomme schuld.
Ik deed het rolluiken open in de hoop dat ik het gewoon droomde dat hij vertrok, maar het was geen droom het was echt ...hij was echt verdwenen ik bleef een half uur tot een uur aan het raam zitten staren naar de plaats waar zijn motto geparkeerd stond ik barste in tranen uit en liep naar mijn computer om het liedje van james blunt te zoeken ( goodbye my lover) toen ik die tekst hoorde moest ik nog harder huilen omdat die tekst helemaal klopte met ons.Dan ben ik verhalen, gedichtjes en afbeeldingen van liefdesverdriet gaan opzoeken en uiteindelijk kwam ik op jullie site terrecht.
Ik weet dat ik de grootste vergissing van mn leven heb gemaakt omdat ik hem doodgraag zie en hem nooit kwijt zou willen raken...Maar toch gebeurde dat.
Ik denk niet dat ik er nog bovenop kan geraken want ik voel mij echt slecht ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad als vandaag zondag 05-03-2006 .
Je wil niet weten wat er allemaal door mn hoofd spookt.

Ik hoop dat ik de moed krijg om mijn koppigheid aan de kant te zette en zelf te smeken voor vergeving en een nieuwe kans.
Ik heb in niets meer zin ...drinken...eten...er goed bijlopen uitgaan.
het enige wat ik zou willen is elke dag huilen en hopen dat ik zijn motto hoor en dat hij aanbelt.
Maar ik denk niet dat zo'n moment zal komen...

Brief 17 februari 2006
DE LIEFDE VAN MIJN LEVEN

na een relatie van 5 jaar waaruit ik een zoontje heb ben ik 9 maand
alleen geweest tot die dag op 7 januarie 2004 dat ik els ontmoette. bij
beide was het liefde op het eerste zicht nooit had ik dit gevoel eerder gehad
voor een vrouw. we voelden mekaar perfect aan zelfs de kinderen waren als
broertjes voor mekaar (zij 2 zonen 6 en 9 ik 1 zoontje van 4)eind februari
namen we dan ook al de beslissing om samen te wonen. Ik ben dadelijk vanaf het
begin eerlijk geweest tegen haar dat ik uit men vorige relatie schulden heb
meegebracht maar was in alles open en liet alle bewijzen van betalingen zien
en daar had ze toen geen probleem mee. rond april begon voor ons de
beproeving zij is rug patiente en moest terug geopereerd worden komt
er dan nog bij dat ze zelfstandig is en dus geen weken de winkel kon sluiten
bijgevolg te snel terug gaan werken , nog steeds slechte rug ,maar
het was te laat de winkel draaide plots niet goed meer komt erdan nog eens
bij dat haar ex man haar constant lastig viel over de kinderen en niet wilde
meebetalen voor speciale zorgen die haar jongste kind nodig had voor
mee te kunnen op school.in het begin van de zomer heb ik moeten kiezen ze
had het heel moeilijk op financieel gebied dankzij haar rug en de winkel en
toen heb ik ervoor gekozen om meer van men centen in haar te steken ipv in men
schulden maar had dit niet verteld tegen haar tot ik het haar uiteindelijk
vertelde in september maar toen was het te laat in oktober heeft ze me dan
aan de deur gezet maar na een week waren we al terug samen we
beseft en beide dat we samen hoorde maar niemand mocht dit weten als haar moeder het
te weten kwam was het grote ruzie dus zagen we mekaar in het geniep.

ik kwam s'avonds naar haar als de kindjes in bed lagen en ik was s'morgens
gaan werken voor zij wakker waren dus niemand wist ervan. half november
besliste ze dat het zo ni verder kon en ging ze het vertellen tegen haar
moeder. de volgende dag was ik weeral ni welkom haar moeder had haar weer
omgepraat.
2 weken later waren we terug samen we konden mekaar echt niet missen.
zo heeft het dan weer goed gegaan tot 3 januari. met nieuwjaarsdag kreeg ik
van haar telefoon en vroeg ze of ik al langs kwam . ik wist niet wat er
gebeurde want het was nog maar in de namiddag en bijgevolg waren de kindjes nog
wakker maar dat maakte niet uit ze was het moe dat we zo geniepig moesten
doen.
toen ik binnen kwam vlogen de 2 jongens direct rond men nek 2dagen
hebben we het zalig gehad met ons 4 ze had gehoopt dat als de kindjes op 3
januari naar haar moeder gingen dat zij het wel zouden zeggen dat ik terug
was blijven slapen. maar het mocht weer niet zijn op 2 januari ,de
kindjes lagen juist in bed, kreeg ze telefoon,het was haar moeder.

ze is ermee aan het praten en beslist dan toch maar om het zelf te zeggen dat ik er terug
was en dat ik na 3 maand de jongens terug had gezien, ik hoorde haar moeder
uitvliegen door de telefoon en weer was het zover.we hebben die nacht
nog samen geslapen maar s'morgens vertrek ik naar men werk en even later
had ze haar broer gebeld om te vragen achter het nummer van zijn vriend waar
ze al van vlak na haar scheiding aan het proberen waren van haar aan die
vriend te koppelen. ze heeft ernaar gebeld en afgesproken met hem s'avonds
krijg ik in een sms te horen dat het niet meer kan en mag zijn tussen ons en dat
ze al contact heeft gehad met iemand anders. 2 dagen later was ze er al met
samen en toen begon voor mij het ergste ze begon terug contact te zoeken
via sms en vertelde me dat het ze spijt maar dat ze ni anders kan en dat ze
nog heel veel voor me voelt maar dat ze het met die andere persoon gaat
proberen enkel en alleen om mij te kunnen vergeten. de laatste weken heb ik er
niet echt meer contact mee omdat ze nu zelf zegt dat ik haar moet gerust
laten ze heeft een nieuw leven begonnen en ze begint echt wel iets te voelen
voor die andere persoon en nu zit ik hier wetende dat ze op een verkeerde
manier aan een nieuwe relatie is begonnen dat we mekaar echt nog graag zagen dat
ze bij iemand anders was maar haar hart nog steeds bij mij was en dat doet
verdomd pijn. er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk elke dag
laat ik nog tranen voor haar en ben nu niet alleen haar kwijt maar ook men
werk .

op een week ben ik zeker 5 dagen aan haar deur te vinden in de hoop een
glimp van haar op te vangen. op sms reageerd ze nu ook bijna ni meer en
momenteel ben ik op een punt gekomen dat niets me nog interessserd weet nu echt
niet waar ik nog voor leef.alles had ik voor haar over nooit hebben we
echt ruzie gehad. ik had voor haar 2 grote relatie's gehad en heb beide meisjes
graag gezien maar nu was het iets anders . ik heb vaak gehoord de liefde
van je leven kun je maar 1 keer tegenkomen ik geloofde dit niet omdat ik ze
allebei graag had gezien maar dit was anders .nu geloof ik het. dit was ze .
. .
dit is echt de liefde van men leven .

wim van sand

 

Brief februari 2006
Heb gisteren avond een relatie afgebroken
die eigenlijk niet eens had moeten zijn.

Ik woon samen met een aardige man, maar al geruime tijd botert het niet zo goed.
De laatste jaren zijn we meer vrienden dan een stel. En het onvermijdelijke
gebeurde, ik werd verliefd op iemand anders. Voor een jaar lang heb ik hem
vermeden, maar sinds laatste kerst zijn we aan de praat geraakt. Man ik wist
niet dat ik het in me had om zo verliefd te zijn. Daar was hij mijn prins op het
witte paard, met gifgroene ogen en lang krullend blond haar en een stem zo zwoel
dat het je kippevel bezorgt elke keer hij praat.

Vanaf het allereerste begin zijn we alle twee heel eerlijk geweest, hij wist dat
ik niet beschikbaar was en ik wist dat hij sinds 20 jaar een drugsverslaafde is
en geen enkele toekomst heeft.

Maar gevoelens kruipen soms in richtingen waar ze beter weg kunnen blijven. Voor
5 weken zijn we bijna elke dag bij elkaar geweest, we hebben gepraat, gevreeen,
gefeest. In heel mijn leven heb ik me nog nooit zo waanzinnig tot iemand
aangetrokken gevoeld, nog nooit zo'n eenheid gevoeld. Een mengeling van
gevoelens van intens geluk en intens verdriet, want vanaf het allereerste begin
wist ik dat dit niet mocht, niet kon, onverstandig was en nergens op uit zou
lopen.

Ik voel me zo leeg, zo geamputeerd. Als ik eraan denk aan hoe je naar me keek,
hoe je me zo zacht en intens kon kussen, hoe het voelde om mijn vingers door je
lange satijn zachte krul haren te woelen, voel ik me misselijk van verdriet.

Vanmorgen voelde ik me zo opgelucht dat ik gisteren avond de kracht had gevonden
om het af te breken en god wat voel ik me nu slecht. Ik voel pijnen op plaatsen
waarvan ik het bestaan niet af wist, ik voel me ellendiger dan toen mijn vader
en mijn beste vriendin overleden en ik voel me compleet overmeesterd bij deze
overweldigende zee van gevoelens.

Ik zou het uit willen schreeuwen van verdriet, zeeen vol willen janken, maar dat
is niet mogelijk. Ik moet netjes in het gareel lopen, zodat niemand merkt wat er
met mij aan de hand is.

Het lukt me wel, ik ben een sterk persoon. Ik weet dat tijd wonden heelt en dat
het allemaal wat gemakkelijker zal zijn over een poosje.

Ik zat me af te vragen of het allemaal wel de moeite waard is geweest, gezien
hoe ik me voel. En ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat de herinnering aan elke
seconde dat ik bij jou was, elke seconde dat je naar me hebt gekeken me meer
waard is dan alles in de wereld. Het maakt niet uit wat ik zal verliezen in mijn
leven, deze herinneringen neemt niemand, maar dan ook niemand in de wereld van
mij af en dit draag ik mee tot de dag dat ik dood ga. Als ik ooit aan iemand zou
kunnen vertellen van onze liefde, weet ik dat niemand me ooit zou kunnen
begrijpen.

Lieve, lieve R,
Elke vezel in mijn vage lijf houdt van je, ik zou alles willen doen om bij jou
te kunnen zijn, maar zelf alles is niet goed genoeg.
Ik wens je het beste van het beste toe in je leven en ik hoop dat je op een dag
aan mij kunt denken met een glimlach, ik weet dat voor mij die dag zal komen,
maar dat zal waarschijnlijk nog wel even duren, ik ga het eerst nog even
uitschreeuwen in stilte en ik ben voorlopig nog wel even bezig met zeeen vol te
janken.

Er is nog een was op te hangen en ik moet zo zachtjes aan weer eens eten gaan
koken, het leven gaat verder, ook zonder jou en morgen is er weer een
dag.................

Sylvia